Λίγο πιο έξω από το Σουφλί, καθώς μπαίνουμε από τη βόρεια πλευρά της πόλεως, βλέπουμε να προβάλη κατά μήκος της δημοσίας οδού Αλεξανδρουπόλεως – Ορεστιάδος – Συνόρων ένα τεράστιο κτίριο, που όταν προ 15ετίας εκτίζετι, επλάθοντο τα πιο γλυκά όνειρά μικρών και μεγάλων, διότι μέσα σ’ αυτό θα εγίνετο η κατεργασία των κουκουλίων της παραγωγής των κατοίκων του ξακουσμένου μεταξιού Σουφλίου.
Επλάθοντο όνειρα ευτυχίας για τους γονείς, να χορτάσουν και να ντύσουν τα αγαπημένα τους παιδιά, και τα παιδιά πάλιν, ότι θα μπορέσουν να εργασθούν, άλλα μέσα σ’ αυτό, άλλα δε να σπουδάσουν, για να γίνουν όλα χρήσιμοι πολίται προς πρόοδον της πόλεώς των, αλλά κυρίως της Μεγάλης και ενδόξου Πατρίδος των, της Αθανάτου Ελλάδος.
Και είχε ονομασθεί το εργοστάσιο αυτό ΝΕΟΝ, διότι κατόπιν της κάμψεως της τιμής των κουκουλιών εις την παγκόσμιαν αγοράν, η παραγωγή της εκτροφής εμειώθη και όλα τα μέχρι τότε υπάρχοντα 3 παλαιά εργοστάσια μετάξης είχαν κλείσει δια παντός τας πύλας των, για να μείνουν χίλιοι περίπου εργάται και εργάτριαι, που εργάζοντο σ’ αυτά, άνεργοι και αι οικογένειαί των γυμναί και πεινασμέναι. Και όμως το ΝΕΟΝ αυτό εργοστάσιον, που με τόσους κόπους και βάσανα εκτίσθη υπό των αρμοδίων παραγόντων, παρά τας υποσχέσεις του Κομματικού Φαυλοκρατικού εκείνου παρελθόντος, δεν ελειτούργησε ποτέ, για να φθάση εις το οδυνηρόν σημείον, συν τω χρόνω να κατερειπωθή και να παρουσιάζη και μέχρις αυτής της στιγμής που γράφονται τα λόγια αυτά, μιάν οικτράν κατάστασιν. Έτσι τα όνειρα που είπαμε παραπάνω, έμειναν φρούδα. Οι Σουφλιώται με θλιμμένην την ψυχή, μη έχοντες να απασχοληθούν με την προσφιλή τους εκ παραδόσεως εργασία της εκτροφής και επεξεργασίας των κουκουλίων, ηναγκάζοντο να εκπατρίζωνται για να βγάλουν το ψωμί των, τα δε παιδιά να θεωρούν ως μοναδικόν καταφύγιον της μορφόσεώς των την Παιδαγωγικήν Ακαδημίαν Αλεξανδρουπόλεως, ελάχιστα δε να δύναται λόγω του οικονομικού αδιεξόδου, να ακολουθούν ανωτέρας επιστημονικάς σπουδάς.